De bus vertrekt om 07.30 uur vanaf het hotel, dus we kunnen helaas niet meer ontbijten. Wel krijgen we een ontbijtbox, die we "leeg"-eten voordat we vertrekken. We moeten drie uur vantevoren op het vliegveld van Ovda zijn in verband met de tijdrovende douanecontrole. Na veel vijven en zessen zitten we toch nog op tijd in het toestel.

We rijden langs de grens met Egypye naar het noorden over de 12 zoals in het filmpje hierboven is te zien. De dame op de achtergrond is de reisleidster. Heeft geen problemen met spreken, maar of het een voordeel is ...?

We komen net achter de eerste bus met reizigers aan in de vertrekhal en sluiten aan in de rij voor de douanecheck. We worden - na best wel wat wachten - per tweetal geinterviewd en moeten allerlei vragen beantwoorden over onze reis en hoe we de bagage hebben ingepakt. Dick mag direct door, Gerrit en ik moeten nog wel onze koffer opendoen. Ze kijken naar mijn telescoop, maar ik mag, net als Gerrit al snel door. Dave wordt naar een volgende balie verwezen. Het duurt al erg lang voordat hij aan de beurt is, maar als het zover is dan moet zijn tandpasta en zijn deodorant apart verpakt het vliegtuig in. Weggooien zoals hij voorstelt, is "not done". Dan gaan ze zijn telelens bekijken en vinden het "funny stuff". Zijn koffer wordt grondig onderzocht en even later worden er monsters genomen uit zijn koffer en ook van zijn schoenen en de telelens. Als ook dat niets oplevert wordt er hevig heen en weer getelefoneerd. Dave blijft uiterst kalm. Wij checken vast in en ik ga Dave daarna gezelschap houden. Dan mag ook ik opnieuw een behoorlijk aantal vragen beantwoorden omdat ik "his friend" ben. Ik kan in ieder geval mijn Engels een beetje ophalen. Op mijn vraag - als we uiteindelijk vlak voor tijd verder mogen - of zij niet vaker vogelaars zien, wordt bevestigend geantwoord, "maar nooit met zulke apparatuur", wordt eraan toegevoegd.

We hebben nog net tijd voor een bakje koffie en stappen daarna in. Dan blijkt dat het luchtruim nog niet is vrijgegeven. Waarschijnlijk vanwege de raketaanval die eergisteren op Israël vanuit de Gazastrook is uitgevoerd en ook gisteren tot vergeldingsacties heeft geleid, maar dat wordt er niet bij verteld. We zullen ongeveer een uur moeten wachten, maar uiteindelijk kunnen we na zo 'n drie kwartier vertrekken.

Ik laat Gerrit bij het raampje zitten. Hij maakt van de gelegenheid gebruik een filmpje te maken van het opstijgen. Ik maak daarvan dankbaar gebruik om het later via deze weg te laten zien.

In het vliegtuig vermaken we ons met lezen, puzzelen en met foto 's kijken van elkaar. De vlucht duurt bijna vijf uur en het is een kwestie van uitzitten. We landen veilig op Schiphol. Halen onze koffers en tassen op en komen ook veilig door het gevaarlijkste deel van onze reis, de rit van Amsterdam naar Ridderkerk. De drukte van het verkeer valt ons onmiddelijk weer op. De rust op de weg in Israël was dan ook een verademing.

Nawoord

Weer thuis kijken we terug op een uiterst geslaagde vogelreis. Het evenaarde zeker de laatste trip naar de Extremadura, hoewel je (vogel-)reisjes nooit voor 100% kan vergelijken. Het was weer heel gezellig, we zagen meer dan 160 soorten, maakten veel foto 's, reden ruim 1600 kilometer en ook het weer was goed, hoewel het wat wisselvallig was. Het hotel voldeed prima aan onze eisen en we hebben lekker gegeten. Het prijspeil in Israël is te vergelijken met Nederland en dus kostte dit reisje wel wat meer dan het reisje naar Spanje. Daarvoor zat je ook langer in het vliegtuig en gingen we elke dag buitenshuis eten.

Na het maken van dit verslag en het zien van allerlei blogspots van vogelreisjes naar Israël de laatste weken is het zeker een optie om dit gebied nogmaals te bezoeken, maar dan een paar weken later om weer andere soorten en misschien meer roofvogeltrek op te kunnen pikken. Daarnaast is een bezoek naar het noorden van Israël ook niet te versmaden. Dus wie weet.....!